Detalles

Visto: 5

Estes días recibo unha chea de visitas. A casa dos recordos ten abertas as portas vinte catro horas. A vivenda énchese de xente. Pola porta de atrás entran as visitas inesperadas, recubertas con roupas de soños. Pola porta principal chegan as coñecidas, ataviadas con vestimentas correntes.

A soidade, inmellorable anfitrión, vai enumerando o nome dos presentes e convida a sentarse a parolar. No gran salón do tempo non hai lugar para o tedio. Acomodado na cadeira das horas veñen a saudar lembranzas do pasado e arrímanse inquietudes destes tempos. Caída a noite todos marchan. Piden paso os convidados da última fila, pasaron todo o día desapercibidos, agora é o seu momento. Noites largas que pelexan ca almofada entre xemidos de queixa e suspiros de amor.

Os amores da miña vida chegan con moitas ínfulas e insisten unha e outra vez en ser os protagonistas da festa. Eu téñome por persoa tolerante e con gusto non lles recrimino a súa pretensión. “Ama e fai o que queiras”. Eles saen e ventilan o agachado, espallando no pensamento fragrancias doces sen data de caducidade. A luz do sol baña de realidade e sentido común toda a casa. E botamos man da caroza da cautela.

O servicio de limpeza recolle a miña casa desarranxada, que din os doutores de limpar as feridas para eliminar os xermes. Ollo! Non acabemos con outros microorganismos invisibles e imprescindibles para a felicidade.

Non deixemos que os perigos e dificultades sexan os nosos convidados de honra.

Todos tomamos decisións. A miña? Nunca deixar acurrunchado o que amo. O perigo de non ter amor precipítanos cara os xuízos temerarios petrificando por enteiro o corazón.

Unha muller ante o tribunal dos homes é acusada e condenada por adulterio. Xesús aproveita o enredo para dar unha lección de amor.

“Quen de entre vós non teña pecado, que lle tire a primeira pedra”

Muller ¿onde van? ¿Ninguén te condenou?

Tampouco eu te condeno: vaite e desde agora non peques máis.”

E o amor instalouse na sala de estar daquela muller, liberada da culpa imposta polo rancor do home, charlaría de cote con aquel recordo.

Non quero despertar!

A primavera florece e adiántanos o sentido máis fermoso e pleno das nosas vidas: o Amor.

#QuedaNaCasa

#RezaNaCasa

Detalles

Visto: 5

Todo transcorre con aparente normalidade, un está entretido e inmerso nas labores cotiás, buscando resolver os compromisos marcados na axenda, cando da forma e do medio máis inusitados recibes a nova. Grave, crítico, irreversible, mesmo letal, adxectivos que che volven a faciana vermella e te poñen a tremelicar. A morte dun achegado, xunto cos seus previos, comporta a experiencia máis aciaga e desconcertante, cargada de abatemento e inmensa morriña.

A mediodía soou o móbil e entrei en estado de alerta.

Ao solpor soou de novo...

Que esta vida termina é algo sabido por todos, pero teño o convencemento de que coa morte non conclúe todo. Ante a despedida dun ser querido recorremos á fe ou a frases feitas ca intención de aliviar e acompañar a quen sofre. Damos o pésame. Os que temos fe deixamos que saian da nosa boca murmurios que falan de confianza en Deus e de resurrección. Que a vida remate coa morte non quere dicir que sexa propiedade da morte. Morrer é entrar en estado de repouso namentres se agarda o reinicio para sempre.

Estes días despedimos alarmados a moitos enfermos, Lázaros, irmáns nosos na fe.

Bagoas e xemidos, salaios e berros de impotencia describen a dantesca escena dun final irreversible. Os galegos acostumamos velar o cadáver dos nosos, ao pé do féretro choramos, estreitamos os lazos de amizade que nos reconfortan e rezamos. Canto se agradece a compaña dun bo amigo, dunha mirada cómplice e dunha man firme.

No teléfono unha voz entrecortada confirmaba a pasamento dunha amiga.

Neste estado de illamento a dor pola morte dun coñecido intensifícase. Dende este silencio enxordecedor erguemos os ollos a Deus pedíndolle que os mortos saían do confinamento da sepultura para camiñar polas sendas da vida nova.

“Meu Pai, douche grazas porque me escoitaches. Eu ben sabía que ti sempre me escoitas, pero díxeno pola xente que está aquí, para que crean que ti me mandaches... Entón, moitos dos xudeus que viñeran onda María, vendo o que fixo, creron nel.”

Na honra e memoria de Amparo, Misioneira do Divino Mestre.

#QuedaNaCasa

#RezaNaCasa

Detalles

Visto: 5

Coñezo o título dunha obra de autor anónimo “Murmurios galegos”. O autor condena as malas linguas, é dicir, eses que critican algo ou a alguén sen coñecelo o suficiente. Imaxino que o título pon sobre a palestra o vezo de botar a lingua a pacer como unha práctica habitual entre as nosas xentes. O de darlle a lingua representa na actualidade un traballo ben remunerado nas ondas televisivas, nas principais canles cuxa liña editorial consiste en falar e falar. Os estudios onde gravan e emiten os programas máis vistos veñen a ser as eiras e as prazas de sempre. As grellas de programación reproducen fielmente o “Mentireiro Verdadeiro” que recolle datas e lugares das feiras da xeografía galega. Feiras concorridas de laretas que esbardallan sen parar. 

Que pensar dos grupos políticos e dos seus representantes? Máis do mesmo: tránsfugas da verdade, badulaques preocupados por acaparar o poder, corruptos de  chequeira con garabata ou de camisa arremangada.

Aplicable o destas liñas de enriba a outros colectivos. Aí o deixo.

E os cidadáns de a pé gustamos de viaxar polas redes sociais apestadas de mentiras e de identidades falseadas onde cada quen di o que quere. Liberdade de expresión, ja!. Palabras novas  para antigas realidades.

 “Algúns falaban de oídas sobre Xesús ao que Nicodemo preguntaba: -¿Desde cando a nosa Lei xulga un home sen antes escoitalo e investiga-lo que fixo?”

Falar sen coñecer ou de oídas, xulgar polo que outros din. Declaro o meu escepticismo cando falamos de que este bichoco vai traer cambios nos nosos costumes. “Cambiar o mundo amigo Sancho, que non é tolemia nin utopía, senón xustiza”.

Dos ditos aos feitos.

Fecharon as feiras e recolléronse as linguas.

Polo amor de Deus! que cada quen domestique a súa conciencia e debuxemos unha nova realidade.

Fin desta pasaxe: “E fóronse cada un para a súa casa.”

#QuedaNaCasa

#RezaNaCasa

Detalles

Visto: 5

Cando me mandaron a escola tiña tres anos e pico. A escola de Barazón, nome da miña parroquia, estaba no centro da aldea e nela vivía a mestra Dona Lola coa súa familia. Unha mestra excepcional e respectada, desas que empregaban a regra para medir a tolerancia á dor dos seus alumnos. Os venres rezabamos o santo rosario e ensaiabamos algunha canción de misa e outras que non o eran. Bos tempos aqueles nos que con fachenda entoabamos “los niños de Barazón”.

Funcionaba o transporte escolar do coche de san Fernando, no seu traxecto facía parada na ponte do río Furelos. A xornada partida, mañá e tarde, obrigaba a percorrer o camiño dúas veces. Sempre na compaña de meu irmán Miguel, ben abrigados e con cubrición arrincabamos para andar o camiño. Algúns días collíamos un atallo: o da Casa do Cura ou o da Camposa e, con sorte, de cando en vez, o carteiro achegábanos no seu seiscentos, un coche con alma e con aroma a carta.

Arredor de semana santa facíase o cambio de zapatos a zapatillas. No mes de xuño baixábase o pistón e as tardes quedaban liberadas, tempo que se ocupaba preparando os exames finais ou subindo ás cerdeiras. Rematada a escola participabamos nos campamentos de verán onde se impartían clases de sachar o millo, sulfatar as patacas ou gardar as vacas.

Outro centro de actividade atopábase na igrexa. Os venres partido de fútbol a carón da igrexa, nos Castros, e confesións. Os sábados catecismo e partido de fútbol. Os Domingos misa, casa e partido despois de xantar.

Casa, escola, igrexa. Nacín na aldea e eduqueime nos costumes de antes.

O son das campás da igrexa de Barazón poñen ritmo as vivencias de varias xeracións de veciños. Os Domingos espertaba co seu repique que chamaba á misa. Polas festas as badaladas estouraban de ledicia mais eses risos mudaban en laios que falaban de morte. Segundo choraran as campás tratábase dun home ou unha muller e a xente botaba conta de quen sería. Morreu fulano! E interrompendo o que se tiña entre mans expresábase respecto polo finado.  As campás dobraban os días que durara o velorio e durante a procesión cara a igrexa aceleraban o seu ritmo.

Todos os maiores recibían o trato  de señor, un matrimonio sen fillos que vivían en fronte da miña casa eran o señor Vitoriano e a señora Dolores. Dona Lola a mestra, e Don Camilo que así se chamaba o señor cura... e “buenos días tenga usted” xa sabedes.

Eses recordos falan de educación e respecto cara aqueles que nos deron a vida e os medios para vivila.

A aldea capacita para entender e valorar as cousas vellas, o de antes, aos Maiores. Os novos tempos trouxeron moitos adiantos pero roubáronnos as aldeas e con elas un xeito de vida.

“Descoñecen os misterios de Deus, non esperan o premio da santidade, nin cren na recompensa dunha vida sen tacha”.

É suficiente a ciencia, o progreso, a modernidade para coñecer verdadeiramente o profundo misterio da persoa e das relacións humanas? Necesitamos ir máis aló dunha primeira ollada e dos nosos esquemas mentais. Necesitamos os ollos da fe.

Endexamais cortemos o vencello que xunta pasado e presente.

En recordo e agradecemento aos nosos maiores.

Emotivas e infindas grazas.

#QuedaNaCasa

#RezaNaCasa