Saíra Santo Antonio do convento

a dar o seu paseo acostumado

e a preparar nun ton rezado e lento

un cándido sermón sobre o pecado.

 

Andando, andando sempre, repetía

o divino sermón piadoso e brando,

e non notou que a tarde esmorecía,

que viña a noite plácida baixando…

 

E andando, andando, viuse nun outeiro

con árbores e casas espalladas,

que ficaba distante do mosteiro

unha legua das casas, das puxadas.

 

Sorprendido por se ver tan lonxe

e sen forzas por ter andado tanto,

sentou a repousar o bo do monxe

coa gran resignación de quen é santo…

 

Unha lúa clarísima, sen veo,

deitou un raio e nesa claridade

o Neniño Xesús baixou do ceo

e deu en brincar co capuz do frade.

 

Non lonxe, fonte de auga cantareira

xuntaba o seu murmurio aos piñeirais…

Os reiseñores cantaban á súa beira,

cadora a lúa iluminaba máis.

 

Sen sospeitaren de que alguén mirase,

trocaran beixos ao luar tranquilo.

O Meniño, como se algo notase,

di: -Frei Antonio, e que foi aquilo?

 

O Santo, erguendo a manga de burel

para tapar o noivo  e a súa amada,

mentiu con voz tan doce coma o mel:

-Non sei que foi, que eu ver non che vin nada.

 

Unha risada límpida, sonora,

vibrou en notas de ouro no camiño.

-Oíches, Frei Antonio, mesmo agora?

-Oín, Señor oín, é un paxariño…

 

-A túa cabeciña non razoa…

Un paxariño nunca canta así…!

E o pobre Santo Antonio de Lisboa

calou moi perturbado e nada di.

 

Arrubiado cal roupa de cardeais,

achou esta saída redentora:

-Se o Neniño Xesús pregunta máis,

quéixome á súa nai, Nosa Señora!

 

Volvéndolle a cariña contra a luz

e contra aquel amor sen casamento,

colleuno no seu colo e engadiu: -Xesús,

son horas…

            E baixaron ao convento.

 

                        Adapatación do poema de Augusto Gil (1873-1929)