No extremo dun tubo de plástico colocamos un globo. A manobra pasa por estarricar o globo polo lado por onde se infla e axustalo ao contorno do tubo. Escollemos o proxectil. Ha de ser un obxecto pequeno con certo peso e tirando a redondo, por exemplo, un gran de millo. Accionase esta arma estarricando cara atrás a parte folgada do globo que, despois de soltala repentinamente, impulsará o elemento agochado dentro del.
Queda armada unha lea a disparos de grans de millo. Lume de fogueo para espelir o frío e quentar as cachas.
Tamén construímos arcos. As frechas con punta de arame de coroa de morto dábanlle unha potencia criminal. Algunha frecha cruzou os límites da nosa visión, disparos ao ceo que se perdían de vista... e moito ollo a ver onde cae!
Un dos aparellos máis imprevisibles e perigosos eran as fondas. Dúas cordas das que pendura unha goma en forma de leito. Este soporte, tipo berce, resulta ideal para pousar un proxectil, habitualmente un canto do río. Compre facer xirar o trebello a gran velocidade. Sae disparada a pedra cando se ceiba unha das cordas. A dificultade no manexo desta arma estriba na precisión do disparo. Grazas que as uralitas da eira do señor Victoriano non falan... estívolles ben por velenosas!
Luis de Barazón sumase as testemuñas que confirman o uso inconsciente e temerario que facíamos destes artefactos bélicos.
A certas horas e polos camiños afastados das casas non era moi aconsellable transitar. Coidado que ven fulano! E agachábamos a pólvora.
Poño a man no lume que non había mala intención.
Nos correntes non vos recomendo circular relaxados. Non sabemos onde está o perigo. Unha pedra que outra teño esquivado, e non de río. Haivos suxeitos en liberdade certamente perigosos. Tiran a dar. Moito tino.
Cantas mentes cargadas de prexuízos e carraxe cara o diferente. Pupilas dilatadas que debuxan unha espiral falseando a realidade, e inutilizando a lóxica propia de quen está cordo. Dobramos o espiñazo para botar man dos insultos, calumnias, desprezos, burlas... e arrebolalas para danar a verdade ferinte do alleo que levanta bóchegas.
Que tristura causa a perda da convivencia pacífica! Lamento fondamente as consecuencias.
Por suposto, cabe o desacorde e debemos confrontar pareceres dende o respecto e a tolerancia. Dialogo en democracia, que falando enténdese a xente. Rescato tamén o lema fundacional da Unión Europea “Unida na diversidade”.
Xesús replicoulles: -Moitas boas obras fixen diante de vós de parte do meu Pai. Por cal delas me apedrades?
A pregunta que lanza Xesús contén un reproche molesto que pon ao descuberto a intención revirada dos acusadores. A ignorancia, incauta compañeira, ceiba sentenzas condenatorias omitindo as obras dos inocentes. Sinto unha dor profunda cando isto ocorre, cando un indio doutra tribo ou da propia che arrinca as plumas.
Quédome e súmome a esa cadea de obras que afloran no medio da adversidade. O compromiso non se queda nas palabras senón que se realiza nas obras, e as obras son a mellor defensa contra eses que denigran ao próximo. Agora caio: “as palabras convencen e as obras arrastran”.
Non esquezas que da grandeza do corazón falan as obras.
E sentidiño que cabeza ten calquera.
Todos os xestos suman.
#QuedaNaCasa
#RezaNaCasa
