Un día destes no super a dependenta da carnicería ao recoñecerme soltoume iso de “eu estoulle moi enfadada co seu xefe”. De seguro que coñecedes alguén que pense así ou vos mesmos razoades deste xeito.
Entendo que a persoa que se enfada terá motivos para facelo. Os nenos collen perrenchas e, polo que vou observando, en ocasións cabréanse cos amiguiños porque si. É de supoñer que a xente feita e dereita non reproduce comportamentos propios da infancia e que o enfado é cousa seria.
Caio na conta de que o meu xefe é Deus, por dous motivos. Primeiro, porque son crego e a señora relaciona crego con empregado de Deus. Segundo, porque xefe chámaselle a aquel que está por riba, e de todos é sabido que Deus vive aló no ceo.
Penso que a dependenta e os que se enfadan co meu xefe non o coñecen ben. A reacción de xenio ven provocada principalmente por algún suceso do que culpan ou responsabilizan a ese señor poderoso. O tal xefe da trazas de tipo despistado e, despiste ou inxenuidade, leva aparellados malos entendidos. Certo, as relacións entre persoas poden dar pé a confusións. Todos sentimos desgusto cando a xente ten un concepto equivocado dun ou cando nos interpretan mal. Confío en que o gran xefe conserve a calma, que aos cativos mecosos tamén seus pais lles dan un azoute para calmalos.
“Dilles Xesús ós seus discípulos: non vos agoniedes, crede en Deus e mais crede en min. Na casa do meu Pai hai moitas moradas, doutro xeito, teríavos dito que vos ía arranxar un lugar? E cando vaia e vos arranxe un lugar, volverei e collereivos comigo, para que, onde estea eu, esteades vós tamén. E a onde eu vou, vós ben sabedes o camiño.
Dille Tomé: Señor, se non sabemos onde vas, como imos sabe-lo camiño?
Xesús respondeulle: eu son o camiño, a verdade e a vida. Ninguén chega onda o Pai máis ca por min.”
Os seres humanos pasamos por situacións que provocan tristeza e angustia. A pandemia do coronavirus esparexeu un tipo de virus que causa gran dor e tormento. Perdo a conta de tantas familias rotas que perderon seres queridos. Ante este feito todos sentimos pena e solidarizámonos do mellor xeito posible: gardar loito, aplaudir no balcón, facer homenaxes, pregarlle a Deus... Intentámonos animar como podemos.
Xesús e os discípulos andan agoniados polo que vai suceder. As palabras que pronuncia o Xefe intentan levantar os ánimos decaídos daqueles pobres homes, crede en Deus e crede en min. Facemos noso este discurso de Xesús e aplicámolo aos momentos de separación e morte que nos tocan sufrir.
Enfadarse co de arriba? Anda anoxado co de arriba quen non o coñece ben.
Un pai que levanta unha casa para darlla aos seus fillos, que acomoda un espazo acolledor, amplo, con moradas para recrearse en felicidade non pode atentar contra os que ama. O Pai que nos concibe para a vida, que nos mantén e nos fai herdeiros seus, ese pai, desexa que vivamos para sempre. Ningún drama irrompe por vontade divina, non lle podemos atribuír a Deus o mal que nos asola, El non é o responsable.
Todo isto cheira a mal entendido. Ese xefe do que falan por aí non responde a un prototipo de socorrista de praia, máis ben, pasa por ser un amigo íntimo que, sen palabras ante a realidade que nos supera, intenta consolarnos cun abrazo. Deus me conserve amigos de verdade que me acompañen e abracen sen articular palabra.
O meu Xefe padeceu e morreu na cruz. Que lle podo recriminar a este amigo?
A casa de meu Pai é agora a casa de todos.
Vivamos en esperanza o retorno a esa casa que enche de alegría e renova enerxías.
#QuedaNaCasa
#RezaNaCasa
