Á cancela da entrada rematouse coas letras “L T”, inicias dos apelidos que levamos os desta familia, Leiva Torreiro. No plano esbozouse unha residencia familiar de dous corpos, baixo e planta. A parte superior repártese en tres dormitorios, cociña, baño e salón comedor. Na planta baixa un salón espazoso, baño, despensa, cuarto da lavadora, dúas habitacións e unha sala con cheminea francesa.
Ao tempo que se levantaba o edificio chegou a concentración parcelaria e a superficie da finca aumentou considerablemente. Ao carón da casa está a palleira e, espallados pola finca, árbores froiteiras e castiñeiros e nogueiras. Por suposto, un trisco de terra resérvase para poñer a horta.
Agora non hai moito vagar e os traballos de mantemento lévanse a cabo ás arroutadas. Xa me tarda o día de volver á casa! Non esquecín o camiño e un destes días, se Deus quere, irei aló.
“Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos: na casa do meu Pai hai moitas moradas, doutro xeito, teríavos dito que vos ía arranxar un lugar?
E cando vaia e vos arranxe un lugar, volverei e collereivos comigo, para que, onde estea eu, esteades tamén vós. E a onde eu vou, vós ben sabedes o camiño.
Dille Tomé: Señor, se non sabemos onde vas, como imos saber o camiño?
Xesús respondeulle: Eu son o camiño, a verdade e a vida: ninguén chega onda o P
ai máis ca por min. Se me coñecésedes, coñeceriades tamén a meu Pai; aínda que xa desde agora o coñecedes e o tedes visto.”
Unha casa grande de moitas estancias preparada para acollernos. O seu dono morre de ansia para poñer todo a punto, e o seu afán medra imaxinando a chegada dos hóspedes. Artista e Pai meticuloso que honra aos fillos con detalles de infinda tenrura e providencia.
“Sede tamén vós, coma pedras vivas, parte da construción do templo...”
Unha casa grande chea de xente, aberta, hospitalaria, festiva e repleta de esperanza. Santo Antonio: templo que se vai erguendo sobre aquel que foi refugallo para os homes coas pedras vivas do sacrificio e da ilusión de todos vós.
Ganas de vervos, de parolar, de inventar, de compartir, de desfrutar e descansar. Estes días, marxinados na distancia, entramos virtualmente uns nas casas dos outros para avivar o vínculo da amizade e da fe. Grazas polo vosa hospitalidade.
Unha arela guía os nosos pasos: facer parroquia! Abro de seguido todas as entradas desta casa que Deus nos deu por adiantado, para que pasedes e vos sintades donos do voso.
Deixo aquí esta chave da Casa de Santo Antonio, quero que a empreguedes sempre que queirades para abrir a única porta que descubre o Camiño que leva á Vida.
Grazas por aturarme e facer máis livián o encerro.
Ata pronto.
#QuedaNaCasa
#RezaNaCasa
