Detalles

Visto: 171

Andei polo descoñecido do corazón.

BICO E TRAIZÓN.

Expectativas frustradas. Tempos e ritmos descompasados. Decepción. Desequilibrio afectivo. Obxectivos dispares. Recordos inestables e borrosos.

Afán posesivo. Instinto de exclusividade. Éxtase quebrado. Horas que languidecen.

Ausencia permanente. Corazón desorientado e mente nubrada. Noites en vela. Desacougo...

Historia repetida en amago de traizón e fuga. Bico velenoso. Baleiro existencial. Futuro incerto. Abandono e morte.

PERDÓN E VITORIA.

Non me rindo. Resolver esta encrucillada vital pasa por non desviar a atención e establecer cada día  o urxente e perentorio como única forza capaz de pór en pé á persoa. Unha traizón é o camiño máis retorto e inhumano que nos leva a descubrir unha evidencia pechada á nosa razón: AMAR. Resposta desconcertante que se dispón a perdoar...

“Dito isto, Xesús turbouse no seu interior e declarou abertamente: Con toda verdade volo digo: un de vós hame de entregar.”

“Xesús respondeulle a Pedro: ¿Que ti darás a túa vida por min? Con toda verdade cho aseguro: non cantará o galo, antes de que me negues tres veces.”

Na túa vida hai algo insubstituíble? Descubríchelo? Endexamais o cambies por moito, e moito menos, por nada.

Ama máis!

Non me falles!

#QuedaNaCasa

#RezaNaCasa

Detalles

Visto: 170

É verdade, son un tipo maniático para os olores. Aborrezo o queixo dende neno. Os queixos curados, duros coma pedras que maduraban no medio do millo, eses desprenden un cheiro insoportable, para min. Un caixón ou a despensa vólvense lugares hostís cando neles se deposita o amarelo alimento. Que dicirvos da tía pesada que sempre che repetía o mesmo: e como sabes que non che gusta se nunca o probaches? Negrexaba!

Con máis agrado penso no frasquiño de colonia que tiña de neno. Os típicos de plástico de cor rosa pau ou azul verdoso que cichaban ao apertares.

Co paso do tempo, unha chisca consentido, merquei algunha fragrancia das caras. Debilidade humana.

En canto o olfacto... Imaxinade unha vaca recen parida uliscando na cría. Estampa de aldea en estado puro que demostra a importancia deste sentido con apéndice nafro. Os animais identifícanse polo seu cheiro, incluso os chamados humanos quedamos vencellados á quen nos pariu polo olor. Instinto maternal, que se di, en canto ese nexo que une intimamente nai e fillo. Refiren as mais que os fillos son parte delas. Esta conexión perdura no tempo. Unidos de por vida a través dunha chea de conexións emocionais e espirituais: o roce pel con pel, o alento, a mirada, o olor corporal, etc. fixan na memoria unha pertenza de por vida.

Cada quen posúe o seu olor corporal... que importante a hixiene! En resumo: o olfacto ofrece en estremo sensacións moi curiosas e únicas que facilmente asociamos ás persoas ou a vivencias xa acaecidas.

“Entón María, collendo unha libra de perfume de nardo puro, de moito prezo, unxiu os pés de Xesús e enxugoullos cos seus cabelos. A casa quedou chea do recendo do perfume.”

Unha fragrancia de moitos cartos envolveu a estancia. Un momento marcado polo aroma. Imaxinade comigo. Recendo fresco e profundo, a mar. Limpo e suave, a inocencia. Largo, discreto e vital. Cálido e madeirado. Perfume de nardo con matices orientais.

Inesquecibles as experiencias que entran polos sentidos e se fixan na memoria das papilas. Algúns perden esta capacidade sendo inoperante a conexión entre olfacto e cerebro, incapaces de asociar experiencias e olores. Disque as mulleres en xeral teñen o olfacto máis fino.

María de Betania súmase a esa ringleira de mulleres e homes cativadas pola esencia de Nazaret. Xesús deixa pegada fonda alí onde vai, quen roza con El queda impregnado da súa fragrancia de salvación.

Cuestión de instinto!

Traballa a sensibilidade para que a túa vida non se contamine co cheiro da cobiza e dos cartos.

Segue o ditame da túa napia!

“Eau de sainteté”

#QuedaNaCasa

#RezaNaCasa

Detalles

Visto: 187

Unha camiseta de raias azuis, estilo gondoleiro, e uns pantalóns de vestir de cor gris. As celebracións de Semana Santa eran as máis concorridas, os veciños da parroquia acudíamos ataviados cas mellores galas. Que gusto ir de estrea! Fai poucas décadas non existían os centros comerciais e os días de mercar roupa eran contados no calendario: unha voda, a comuñón, un funeral e, por suposto, por Semana Santa. Podo recrear ao detalle a habitación que facía de camerino para eses retoques finais de peite e colonia. Nunha das contras da fiestra penduraba un espello. Cerca do espello aparafusado na parede un enchufe para o ferro ou para o secador do pelo. O armario de castaño de tres corpos cun espello biselado e un pouco escunchado na porta central. Aquel cuarto, irregular no plano e desordenado, tamén facía de taller de calceta e costura. Teño fresco o recordo de mamá acicalándonos e meténdonos presa para chegar á misa. Axiña, que xa o cura está tocando a campá!

Á saída da casa presas e nervios. Durante o camiño saúdos e axustes de hora. Á chegada á igrexa respirábase olor a parroquia en festa, a incenso, con ramallos e moitas candeas.

Ano tras ano rememoro aquelas vivencias do pasado e estraño as súas xentes e os seus costumes.

“Cristo Xesús, con ser de condición divina, non se agarrou con cobiza ao seu ser igual a Deus; senón que se espiu do seu rango.”

Que este andazo nos axude a baixar da peaña soberbiosa e nos volvamos humanos. A Semana Santa é unha lección de humildade. O Mestre ensínanos que abaixándose para axudar a pequenos e pobres convertémonos en mulleres e homes grandes.

Grazas a todos os que me axudastes ao longo da miña vida.

Como pagar todo o ben recibido?

Xesús, manso e humilde, intercede por nós.

#QuedaNaCasa

#RezaNaCasa

Detalles

Visto: 157

Cando toca respirar ambientes protocolarios síntome un chisco incómodo. No de todos os días manéxome con certa soltura. Confeso que me gusta o sinxelo, expresarme libremente, dicir e facer o que considero adecuado a marxe de convencionalismos. Estou nunha etapa da vida na que as murmuracións danme igual e a aprobación ou rexeitamento da xente non me afecta.

Descubro lamentablemente que un espectro amplo de individuos móvense en función do sol que máis quenta. Carecemos de ideas propias e guiámonos ás apalpadas tenteando o que outros din.  Non pensamos, reproducimos coma larapetas o que circula por aí. Nin as ideas nin os sentimentos son culpables pero si as manipulacións conscientes da realidade.

 “Algúns deles foron onda os fariseos, e contáronlle-lo que fixera Xesús. Entón os sumos sacerdotes e os fariseos reuniron o Sanedrín e dicían: Que imos facer?... Non coidades que vos convén que morra un home polo pobo e non que pereza a nación enteira? En consecuencia, Xesús xa non andaba á vista entre os xudeus.”

Canto mal causan as malas linguas! Os mesquiños carecen de mundo interior e son sometidos pola tiranía do superficial. Andan ao axexo. Levan e traen contos. Fían mentiras. Escravos maledicentes. Dixomedíxomes.  Todos estes precipitaron o adeus do enviado do Amor, verbas ferintes que espetaron na cruz a alma dun home bo, do mesmo Fillo de Deus.

Encomezando a Semana Santa contemplemos o misterio da vida e falemos ben de Deus e dos homes. Uns días de relixión cara dentro, sen carapuchos e manifestacións públicas, que podemos aproveitar para retirar o manteo negro que cubre a fe e así quedarnos co máis puro. Días de aforrar ritos, procesións, xaculatorias, ornamentos e adornos varios, procesións... para desbaldir en caridade.

Viva o amor fraterno!

#QuedaNaCasa

#RezaNaCasa