Detalles

Visto: 218

Unha sensación de apatía invádeme estes días, ate estou por recoñecer un punto de preguiza importante. Contando que andamos nos derradeiros días de marzo puidera sufrir un ataque de astenia primaveral ou... será unha desas crises vencelladas co cambio de década? Por certo, a miña leva un número ben feitiño: o 5.

Expostos ao impacto de novas arrepiantes e sorpresas desagradables, vanche tocando de cerca ou de esguello situacións que desaniman e poñen banda sonora a túa película. Sucédense os días, os meses, os anos... unha e outra vez as mesmas queixas e as mesmas lerias.

Chegou Semana Santa. Como afrontala? Oe, a pesar de todo convén festexar a nosa fe.

É Xesús quen ven! levanta e sacude ese Ramallo! Si, aí ven aquel que morreu na cruz para dicirche que é bonito vivir. Arriba o ánimo! Pasa o salvador da vida e de canto amas, celébrao! Canda o ramo levas para a túa casa a presenza de Xesús, o Señor.

Que El faga medrar a nosa sensibilidade para descubrir pola fe a súa presenza.

Feliz e proveitosa Semana Santa 2024

Parroquia Santo Antonio.

Detalles

Visto: 152

Alzar a cruz.

No Monte das Penas buscaron sitio para espetar unha cruz. A cruz era de pau, dura e labrada á macheta.

Deixárona bastante enterrada, suxeita con cuñas, e achumbada a ollo. Visible dende a cidade e dende as aforas tamén, para todos convertíase nunha advertencia intimidatoria, nun espanto. A cruz impoñía.

Aquela cruz dicía seca, sen graza, escura e fría. Cruz solitaria. Cruz.

Morreu a cruz e amañeceu a luz. Que vimos? Cambiou a cruz.

Enterrados coa cruz o pecado e a mentira. Cruz compasiva. Cruz redimida. Cruz.

Pendurada na cruz a esperanza. Cruz infinita. Cruz divina. Cruz.

Cravada na cruz a miña Vida. Cruz eterna. Cruz salvífica. Cruz.

A única cruz á que chamamos amiga. Cruz humana. Cruz amable e tenra. Cruz.

Destino de cruz? Creo na cruz. Cruz aberta. Cruz.

Toca erguer a cruz, aquela mesma cruz, e contemplar canto somos e amamos.

Alza a túa cruz!

Detalles

Visto: 189

As igrexas da nosa terra sofren os achaques propios da vellez. Basta facer un percorrido polas parroquias para ver o deterioro destes seculares e simbólicos edificios. Estragados por dentro e estragados por fóra. Estamos ante un cadro clínico con patoloxías múltiples, un goteo continuo de problemas complexo e difícil de entender. Asolados pola soidade estes carcamáns pétreos debilítanse día a día. Moi doloroso o desapego e desachego dos que alí naceron.

Os templos parécense a eses anciáns diagnosticados de alzheimer que son confinados en residencias. Escasas visitas e silencios prolongados van entristecendo as súas facianas,  faise evidente a perda de facultades, e minguan a frescura e o enxeño de outrora. Remóvense as tellas dos recordos e fíltranse pingueiras de desacougo polas fendas do esquecemento. A vellez nunca vén soa.

O especialista ante esta situación crítica falou de coidados paliativos, seica entramos na fase terminal, para que padecer? A medicación pautada consiste en botar o tellado e tapar as fendas. Descartamos intervencións agresivas xa que o enfermo non resistiría. Queda acompañar o declive e ir aplicando sedacións que camuflen a dor namentres agardamos o desenlace final.

Co paso dos anos estimo máis as cousas de antes, por exemplo, os remedios tradicionais caseiros feitos con agarimo. Teño oído que algún enfermo recuperou na casa a por de mimos e medicina natural.

As igrexas son casas levantadas entre todos con amor, fe, esforzo e ilusión. Construcións de centos de anos que, expresando a sensibilidade propia de cada tempo, custodian a presenza de Deus e manteñen acendida a chama da fe. As igrexas son expoñente do poder económico e da influencia social, tamén, non cabe dúbida, da profundidade espiritual dun pobo.

Vexo que este vello arrastra moito os pés, nin por iso!

Derrubade este templo e erguereino en tres días.

Detalles

Visto: 215

O sector da construción está tocado. A cada paso quedan menos profesionais, albaneis co bo ollo que nivel en man planeen dende abaixo a construción dunha boa casa. Nos días que corren vese de todo, preocúpame especialmente o tema das subcontratas. Ti falas con alguén de confianza para obrar na casa, esperas operarios serios e expertos e, pola contra, asistes ao desembarco de xente novata e con pouco ánimo que non ofrecen garantías. Tampouco te fíes desas compañías que fan de todo en pouco tempo, empresas especializadas en reformas integrais, que dominan todas as técnicas: carpintería, albanelería, electricidade, fontanería.... Lembra: “quen moito abarca pouco aperta”. E falaranche de xente con caché alto, deses que cobran ata por respirar, non te fíes, o caro non sempre é bo!

Afortunado aquel que bata cun bo profesional, experto, entregado e cumpridor.

O conto da construción parte dunha boa planificación, lembra que nunca se empeza a casa polo tellado. Imposible que o tellado e as paredes se sosteñan por si exentos duns cimentos que lles aporten consistencia e estabilidade. Tes algún traballo pendente? Non corras, aconséllate antes de contratar e poñerte mans ao choio.

Esta semana saín de Lugo cambiando a miña rutina, vin e escoitei cousas sabidas que caen no esquecemento e case nunca se poñen en práctica. Alí, por terras andaluzas, tratamos temas de arquitectura interior, falamos da construción dun cristián. Imprescindible poñer uns bos cimentos. Pico e pala para fender a capa superficial de pedra e chegar á terra boa do corazón. Este proceso de desmonte require o seu tempo e da colaboración de distintos especialistas. Podes atopar empresas moi demandadas ou peritos titulados que resolvan o tema nun chiscar de ollos, mais eu aconsello paciencia. As chapuzas, xa se sabe, non traen canda si nada bo.

Xesús, diría Arguiñano, cociña con fundamento: escava para afondar nas capas máis íntimas da persoa, a continuación levanta a estrutura, e remata a obra con materiais de primeira calidade, corrixindo fendas e calquera tipo de deficiencias.

Un detalle do proceso construtivo: “Xesús estendeu a man, e tocouno, dicindo: Pois quero, queda limpo. E no instante desapareceulle a lepra e quedou limpo.”

Remato cunha oración do rito de ordenación sacerdotal: “Deus, que comezou en ti a boa obra, el mesmo a leve a cabo.”

Amén.